Yücel Ulu, unuttugumuzu sandigimiz bir ad,

ama cogu genc sairin, bir seyler hatirlayacagi bir ani
belki de. Sahaflarda kurcaladigimiz Yordam, Soyut
dergilerinde kosturdugumuz bir edebiyat neferi.
Solugundaki ter, kitap okudugumuz kahve
masalarinin camlarina yapismis.

Dahasi Yücel Ulu, bugün bile okudugunda

canli kalabilmis, yüregi titreten siir yapisini
koruyan bir canliliga sahip.

Dün gibi animsiyorum, Aydindan Izmire Seyfettin

Özdemirle gelen Özdemir Incenin ögrencisi iki
siir meraklisi genci. Ataol Behramoglunun Yeniden
Hüzünle ve Kör Bir siirlerindeki teknige tutulmustuk
beraberce. Seyfettin daha ironik yazmaya merakliydi.
Onu erken kaybettik aramizda. Ikisi de mimar oldular
sonunda. Seyfettin Kadiköyde, Yücel de Bursada..
Yücel de sanat dokusu; Bulgaristan Kircalisinde dogmus,
babasinin calistigi Almanyada büyümüs olmasindan
da kaynak alacagini düsündügümden belki, daha
gelismis, mimarlikla birlesik büyümüs göründü hep
icime. Biz Yücelle Istanbul Beyazitta bir ögrenci
yurdunda kaldik uzun seneler. Savas Emek, Nihat
Behram, Egemen Berköz, Refik Durbas vb. cok
sair arkadasimiz oldu. Hatta Tuncer Gönen de bizlerle
bir aradaydi. Kendimizi Kafkadan
kalma degisime ugramis Gregor Samsa adli bir böcek,
Rilke ve Hilmi Yavuzdaki, belki Bahadir Bayrildaki
birer hüzün tortusu, derinlik meraklisi sanmamiz hep
günlerden sonra basladi. Goethede var arada, Dostoyevski de..

Bugün elinizdeki kitapta Yücel Ulunun kendini

anlatmak icin bir nergis kendini uyuklar dedigi gibi
essiz benzetmelerine ugruyorsak, mürekkebin
lacivert olduguna inanip, icten ice sallantili güzel
bir evreni kucakliyorsak, ne mutlu bize.

Iyi ki tekrar aramiza hos geldin Yücel Ulu. Hic de

gec kalmamis gibisin..