Sürgünü yasadim.

Bilmedigim topraklara, tanimadigim insanlara ve bir kalp sancisina mahkm edildim. Sonu bilinmez bir yola ve aska düstüm. Yol gittikce, ask yasandikca ucunu göremedigim sirlara eristim. Her adimda bir ben yitirdim.
Dilini suskunluga mecbur kilmis bir kadin tanidim.

O güne kadar yasadigim ve bildigim ask, gercekligini kaybetti. Zira ask, iki güzel sözün yasattigi birkac saniyelik duygu yükselmesi degildi. Bunu cok gec ögrendim.
Ögrendigim gibi ögrettim.

O suskun kadina, sevmeyi ve güvenmeyi ögrettim.
Adim adim...
Ve sabirla.
Sürgünüm sona erdiginde ise; Hikayemiz henüz yeni baslamisti...